Egzersiz yapmak genetik kökenli Tip 2 diyabet riskini yok edebilir mi?

Genetik faktörler, kanserden diyabete pek çok hastalık için önemli bir risk faktörü olabiliyor. Ancak British Journal of Medicine dergisinde yeni yayımlanan bir araştırmamaya göre, düzenli egzersiz yapmak genetik geçişli hastalıklara karşı koruyor ve tip 2 diyabet gelişme riskini önemli oranda önlüyor. Yaklaşık 60 bin orta yaşlı erişkinin verilerinin değerlendirildiği çalışmada, günde ortamala bir saat egzersiz yapanlar ile yapmayanlar karşılaştırıldığında 7 yıllık süreçte tip 2 diyabet geliştirme olasılığı egzersiz yapanlarda %74 daha az olduğu saptanmış. 

Sonuçları analiz eden araştırmacılar, tip 2 diyabet gelişme riski çok yüksek olan gruplarda bile düzenli egzersiz yapmanın hastalığa karşı oldukça etkili olduğunu buldular.  Çalışmanın yazarlarından Sidney Üniversitesi’nde halk sağlığı uzmanı olan Dr. Melody Ding, elde ettikleri bulgularla ilgili şu bilgileri veriyor:

”Ama daha da çarpıcı olan bulgu ise şu; Yüksek genetik riske sahip olan ancak çok aktif olan katılımcıların, genetik riski olmayan ve hareketsiz olanlardan daha düşük bir tip 2 diyabet geliştirme riski vardı. Bu durum egzersizin kronik hastalıkları önlemek veya bu hastalıklardan korunmak için çok etkili bir yol olduğunu gösteriyor.”

Fiziksel aktivite ve ağırlık çalışmak, diyabet riskini önemli oranda azaltıyor

Egzersiz yapmak iyidir, daha fazla egzersiz ise çok daha iyidir

Hareketsizliğin ölümcül bir sağlık sorunu olduğu ve egzersizin başta kanser ve diyabet olmak üzere pek çok hastalığa karşı koruyucu olduğu, yayımlanan pek çok bilimsel çalışma ile kanıtlanmıştı. Uzmanlar egzersizi tip 2 diyabeti önlemek ve yönetmek için birincil seçenek olarak çok uzun sürden beri önermekteydi. Ancak tek başına egzersizin genetik kökenli tip 2 diyabeti önlemekte bu kadar etkili olabileceği tahmin edilmiyordu.

Çalışmanın en önemli yanlarından birisi ise kullandığı verilerin çok güvenilir bir sisteme dayanıyor olması; bu güne kadar yapılan pek çok çalışma kendiliğinden raporlama yöntemine dayanırken bu çalışmada fiziksel aktivitenin miktarını ve yoğunluğunu izlemek için fitness takipçileri kullanılmış. Araştırmacılar, bu sayede teorik olarak diyabeti durdurmak için en iyi “doz” egzersizi daha güvenilir bir şekilde ölçme olanağı bulabilmiş.

Çalışmaya göre, herhangi bir miktar fiziksel aktivite – günde 5 ila 25 dakika – bile diyabet riskini azaltmaya yardımcı olabilir. Egzersiz yapmanın hastalıklara karşı çok önemli bir koruyucu olduğunu vurgulayan Dr. Ding, şu saptamayı yapıyor:

”Kaslarınız çalıştığında, yakıt olarak glikoz (şeker) yakarlar ve kan şekeriniz düşer. Egzersiz ayrıca vücudunuzu insüline daha duyarlı hale getirir. Hatta şunu diyebiliriz: ‘Egzersiz iyidir, daha fazla egzersiz ise çok daha iyidir.’ Eğer herhangi özel bir durumunuz yoksa ne kadar çok egzersiz yapabiliyorsanız yapın.”

Kansere karşı mucize çözüm: Yürümek meme kanseri riskini azaltıyor!

Çalışmanın özeti / Abstract

Objective: Although 30 min/day of moderate-intensity physical activity is suggested for preventing type 2 diabetes (T2D), the current recommendations exclusively rely on self-reports and rarely consider the genetic risk. We examined the prospective dose-response relationships between total/intensity-specific physical activity and incident T2D accounting for and stratified by different levels of genetic risk.

Methods: This prospective cohort study was based on 59 325 participants in the UK Biobank (mean age=61.1 years in 2013–2015). Total/intensity-specific physical activity was collected using accelerometers and linked to national registries until 30 September 2021. We examined the shape of the dose-response association between physical activity and T2D incidence using restricted cubic splines adjusted for and stratified by a polygenic risk score (based on 424 selected single nucleotide polymorphisms) using Cox proportional hazards models.

Results: During a median follow-up of 6.8 years, there was a strong linear dose-response association between moderate-to-vigorous-intensity physical activity (MVPA) and incident T2D, even after adjusting for genetic risk. Compared with the least active participants, the HRs (95% CI) for higher levels of MVPA were: 0.63 (0.53 to 0.75) for 5.3–25.9 min/day, 0.41 (0.34 to 0.51) for 26.0–68.4 min/day and 0.26 (0.18 to 0.38) for >68.4 min/day. While no significant multiplicative interaction between physical activity measures and genetic risk was found, we found a significant additive interaction between MVPA and genetic risk score, suggesting larger absolute risk differences by MVPA levels among those with higher genetic risk.

Egzersiz, kalp ilaçlarıyla boy ölçüşürken; inme ilaçlarını geride bıraktı

Conclusion: Participation in physical activity, particularly MVPA, should be promoted especially in those with high genetic risk of T2D. There may be no minimal or maximal threshold for the benefits. This finding can inform future guidelines development and interventions to prevent T2D.

YORUMUNUZ VAR MI?

Label

İsim*

Email*

Δ

Label

İsim*

Email*

Δ

0 Yorum

Inline Feedbacks

Tüm yorumları gör